TP53 i decytabina w ostrej białaczce szpikowej i zespołach mielodysplastycznych ad 8

Podobne wyniki uzyskano za pomocą analizy kowariancji (patrz sekcja Metody w dodatkowym dodatku). Skorelowaliśmy dwa markery farmakologiczne z odpowiedziami klinicznymi, aby określić, czy niewystarczające podawanie decytabiny lub niepowodzenie decytabiny powodowania hipometylacji DNA z innych przyczyn było związane ze słabą odpowiedzią. Nie zaobserwowaliśmy korelacji między poziomem decytabiny osoczowej w stanie stacjonarnym w 4 dniu pierwszego cyklu a reakcjami (Figura 3A).
Próbki szpiku kostnego, które uzyskano w dniu 0 iw dniu 10 cyklu 1, oceniano pod względem wartości metylacji CpG w przybliżeniu 450 000 pozycji genomowych za pomocą urządzenia Illumina HumanMethylation450 BeadChip. U pacjentów z AML i chorymi na MDS redukcja zawartości metylocytozyny od dnia 0 do dnia 10 cyklu była podobna u pacjentów, u których wystąpiła odpowiedź (całkowita remisja, całkowita remisja z niepełnym odzyskaniem liczby lub całkowita remisja morfologiczna) i ci, którzy nie miał odpowiedzi (częściowa odpowiedź, stabilna choroba lub postępująca choroba). To zmniejszenie było również podobne u pacjentów, którzy mieli mutacje TP53 i u tych, którzy nie mieli mutacji TP53 i nie korelowali z odpowiedziami morfologicznymi (Figura 3B do 3D).
Obserwowaliśmy bardzo niewielką zmianę w architekturze subklonowej między dniem 0 a dniem 10 cyklu u wszystkich pacjentów (ryc. 1B i 1C oraz ryc. S3 do S6 w dodatku uzupełniającym). To odkrycie sugeruje, że obserwowane zmiany metylacji nie były wynikiem szybkich zmian w składzie subklonowym próbek z terapią.
Korelacja między biomarkerami a przetrwaniem
Rycina 4. Rycina 4. Korelacja między zmiennymi klinicznymi a przeżywalnością.Panel A pokazuje odsetek przeżycia całkowitego wśród 116 pacjentów w zależności od odpowiedzi na decytabinę. CR / CRi / mCR oznacza całkowitą remisję, całkowitą remisję z niepełnym odzyskaniem zliczeń lub całkowitą remisję morfologiczną; PR / SD częściowa odpowiedź lub stabilna choroba; i postępującą chorobę PD / NA lub nie oceniono. Panel B pokazuje korelację między kariotypem a obecnością mutacji TP53. Panel C pokazuje wskaźnik przeżywalności wśród 114 pacjentów z kariotypami związanymi z niekorzystnym ryzykiem lub kariotypami związanymi z ryzykiem pośrednim lub ryzykiem sprzyjającym. (Dane na temat kariotypu nie były dostępne dla 2 pacjentów). Panel D pokazuje wskaźnik przeżywalności u pacjentów z mutacjami TP53 i pacjentów z nieswoistym TP53. Panel E pokazuje wskaźnik przeżywalności wśród 116 pacjentów w zależności od tego, czy przeszli oni allogeniczny przeszczep komórek macierzystych. Połowa pacjentów otrzymała schemat leczenia fludarabiną i busulfanem, trzeci otrzymał fludarabinę i melfalan, a inni otrzymali busulfan i cyklofosfamid, kladrybinę i melfalan lub fludarabinę i napromienianie całego ciała. Nie stwierdzono różnic w przeżyciu na podstawie schematu kondycjonowania. Panel F pokazuje stopień przeżycia wśród pacjentów, którzy przeszli allogeniczny przeszczep komórek macierzystych zgodnie z typem mutacji TP53. Wartości P obliczono za pomocą analizy Wilcoxona w parach (panele A i F) i analizy logarytmicznej (panele od C do E).
Analiza wyników przeżycia nie była głównym celem tego badania klinicznego ze względu na brak grupy porównawczej i oczekiwaną niejednorodność pacjentów włączonych do badania.
[hasła pokrewne: stetoskop allegro, sztuka dorastania cda, cystatyna ]